Polski Teatr Tańca jest najstarszym teatrem tańca w Polsce. Upowszechnia on osiągnięcia polskiej sztuki tańca, reprezentując polską scenę teatralno-taneczną podczas najważniejszych wydarzeń artystycznych i kulturalnych na świecie. Od momentu założenia w 1973 roku przeszedł ewolucję od formy teatru baletowego do współczesnego gatunku teatru tańca. A skoro piękna, okrągła rocznica, to przypomnijmy sobie odrobinę historii teatru i przekonajmy się, co przygotowano dla wszystkich miłośników tańca w trakcie sezonu jubileuszowego.

Tekst: Zuzanna Kozłowska | Zdjęcia: Andrzej Grabowski / z archiwum Polskiego Teatru Tańca

Początek długiej i barwnej historii

Conrad Drzewiecki, jako pierwszy w Polsce, w roku 1973, wyprowadził swój zespół baletowy z Opery i przy wsparciu władz miejskich Poznania utworzył autonomiczny Polski Teatr Tańca – Balet Poznański, którego dyrektorem pozostał przez następne 15 lat. Prekursorskie przedsięwzięcia artystyczne choreografa usytuowały zespół poznański w gronie najlepszych kompanii europejskich, czego dowodem były m.in. liczne zaproszenia na międzynarodowe festiwale baletowe. Atrakcyjna oferta repertuarowa, oryginalny język tańca i współczesna forma teatralna – to określenia, które od pięciu dekad kojarzą się z PTT, dzięki jego założycielowi.
Do legendy polskiego baletu przeszły zrealizowane przez Conrada Drzewieckego spektakle: „Ognisty ptak” (1967), „Adagio na smyczki i organy” (1967), „Pawana na śmierć Infantki” (1968), „Cudowny Mandaryn” (1970), „Epitafium dla don Juana” (1974), „Odwieczne pieśni” (1975), „Modus vivendi” (1975), „Stabat Mater” (1976), „Krzesany” (1977), „Yesterday” (1982). Wiele z nich zyskało także swoją wersję filmową.

Przesłanie na jubileusz

Jubileusz teatru to czas, przestrzeń i ludzie.
50 lat Polskiego Teatru Tańca, można odczuć słuszną dumę, czytając te słowa. Jeszcze dostojniej brzmi PÓŁWIECZE. W tym jednym wyrazie kryją się przepływ czasu, odbicie historii, odmierzanej przez stulecia. Tak ważnej rocznicy nie można obchodzić przez jeden dzień czy jeden wieczór. Zbyt wiele przyszłoby uronić ze strumienia zdarzeń i podróży przez miniony czas.
Dlatego PTT przygotował cały sezon jubileuszowych wydarzeń – całą paletę doświadczeń artystycznych – z których każde na inny sposób przywoła to, co minęło, przenikając się i łącząc we wspólny nurt z teraźniejszością. Można spodziewać się bogactwa perspektyw, z jakich można retrospektywnie się przyglądać kipiącemu twórczą energią, nastawionym na eksperyment i twórcze ryzyko miejscu. Stąd mnogość wydarzeń, interdyscyplinarność, zderzanie słowa, filmu, ekspresji ciała i sztuk wizualnych.

Kilka liczb, które warto podkreślić

• 50, bo teatr ma 50 lat.
• 12, ponieważ 12 września 1973 roku odbyła się inauguracja działalności Polskiego Teatru Tańca.
• 1, jak każdy pierwszy dzień miesiąca – dzień otwarcia kolejnych wystaw, odsłaniających wycinki teatralnej, i nie tylko, działalności Polskiego Teatru Tańca.
• 10, ponieważ odbędzie się 10 autorskich spotkań Sławomira Pietrasa, współzałożyciela i pierwszego wicedyrektora Polskiego Teatru Tańca, pod wspólnym tytułem „Postacie 50-lecia Polskiego Teatru Tańca”.
• 1, 1 i 180, jak „1 strona – 1 spojrzenie – 180 sekund” – nazwa konkursu multimedialnego; impuls kreatywny dla widzów teatru, których powinna zainspirować nie tylko liczba „50”, ale też idiomem „Człowiek – żywy zapis”.
  

Huczne świętowanie

W ramach obchodów jubileuszowych Polski Teatr Tańca zapowiedział kilka specjalnych wydarzeń. 9 września wystartował startuje cykl „Postacie 50-lecia Polskiego Teatru Tańca – wieczory autorskie Sławomira Pietrasa”. Gospodarzem 10 wieczorów będzie Sławomir Pietras, współzałożyciel Polskiego Teatru Tańca, w latach 1973-1979, a więc przez sześć sezonów, piastujący funkcję zastępcy dyrektora – l egendarnego twórcy Conrada Drzewieckiego, którego niestety nie ma już wśród nas.
PTT zaprasza także na dwie premiery, „Mój teatr” – dokument na 50-lecie Polskiego Teatru Tańca, w reżyserii Radka Wysockiego oraz „Z kapelusza” w reżyserii i choreografii Jo Strømgrena, jednego z najbardziej znanych na świecie skandynawskich choreografów, rezydenta Norweskiej Opery Narodowej i Baletu w Oslo.

Misją Polskiego Teatru Tańca jest gloryfikacja jednego z prymarnych dla ludzkości uniwersaliów – sztuki tańca. Liczymy na to, że choreografowie, tancerze, pracownicy teatru będą mięć okazję przez kolejne 50 lat, by propagować taniec i zachwycać poznańską publikę. Polskiemu Teatrowi Tańca życzymy wszystkiego najlepszego, a czytelników “Poznańskiego Prestiżu” zapraszamy do udziału w sezonie jubileuszowym. Celebrujmy wspólnie taniec!