Duchowe ścieżki miłości: od Tantry, Tao, Quodushki do rozkoszy…

felieton: Magdalena Świderska

Miłość, ta intymna gra emocji i cielesności, od wieków fascynuje ludzi na różnych kontynentach. W starożytnych naukach, takich jak tantra, tao czy quodushka, odnajdujemy inspirujące przewodniki dla kochanków pragnących odkryć głębsze poziomy wspólnoty. Te tradycje ukazują drogę ku pełniejszej miłości, łącząc duchowość z fizyczną bliskością.

Tantra, znana ze swego holistycznego spojrzenia na życie, skupia się na harmonii między ciałem, umysłem i duszą. Centralnym punktem jest akceptacja i integracja wszystkich aspektów istnienia, łącznie z tymi, które w społeczeństwie mogą być uważane za tabu. W praktyce tantrycznej kochankowie uczą się wydobywać z połączenia zmysłów pełnię radości, rozkoszy i miłości. Poprzez specjalne rytuały, oddechy i medytacje, parę prowadzi się ku zrozumieniu, że jedność z partnerem to jednocześnie jedność z całą egzystencją.

Taoizm, chińska filozofia życia, podkreśla zgodność z naturalnym rytmem wszechświata. Idea Yin i Yang reprezentuje harmonię przeciwności, a w kontekście miłości oznacza to zrównoważone współistnienie różnych energii płynących między partnerami. Praktyki taoistyczne, takie jak Qi Gong czy medytacje, pomagają uwolnić blokady energetyczne i otworzyć przepływ życiowej energii, co przekłada się na pełniejszą i bardziej świadomą miłość.

AdobeStock 271433919

Quodushka, oparta na tradycji Indian Północnoamerykańskich, wprowadza kochanków w świat ducha poprzez rytuały i ceremonie. Wierzy się, że prawdziwa intymność osiąga swoje apogeum, gdy partnerzy są w stanie połączyć się na poziomie fizycznym, emocjonalnym, intelektualnym i duchowym. W quodushce zwraca się szczególną uwagę na rozwijanie relacji poprzez obecność, szacunek i głęboką więź z naturą.

AdobeStock 595088237

Dlaczego zatem odkrywanie duchowych ścieżek miłości jest tak istotne? W dzisiejszym świecie, często zdominowanym przez pośpiech i powierzchowność, głębsze zrozumienie i poczucie związku nabierają szczególnego znaczenia. Pogłębianie duchowości i bliskości w intymności przekracza granice zwykłego związku, stając się podróżą ku pełni istnienia.
Praktyki wywodzące się z tych starożytnych nauk mogą być dla wielu par inspiracją do stworzenia bardziej świadomej relacji. Medytacje tantryczne, praktyki qigong czy rytuały quodushki to narzędzia wspierające doświadczanie przyjemności pochodzącej z czterech kluczowych obszarów: ciała, emocji, umysłu i duszy. Kiedy kochankowie zaczynają doświadczać siebie nawzajem z pełną świadomością, zaczynają także rozumieć siebie samych.

AdobeStock 140801249

Ważnym elementem duchowości seksualnej jest pojęcie energii seksualnej. Według wielu tradycji, ta energia jest nie tylko fizycznym przejawem naszej płciowości, ale także źródłem kreatywności, siły życiowej i duchowego rozwoju. Kontrolowanie i kierowanie tą energią może przynieść nie tylko głębsze doznania podczas aktu miłosnego, ale również pozytywnie wpłynąć na całe życie. Praktyki takie jak zatrzymywanie ejakulacji (znane w taoizmie) czy praca nad „tantrycznym oddychaniem” pozwalają zbudować i utrzymać potężny ładunek energetyczny.
Rozwinięcie duchowości w kontekście miłości to również przełamanie wielu społecznych tabu i ograniczeń. Otwarcie na duchowe aspekty intymności wymaga od partnerów odwagi i zaufania. Jednakże, gdy raz przełamane zostaną bariery strachu i wstydu, otwiera się przestrzeń do nieograniczonej ekspansji miłości.

Podsumowując, duchowe ścieżki miłości to nie tylko zapomniane praktyki z przeszłości. To aktualne i inspirujące spojrzenie na relacje międzyludzkie, które może prowadzić do głębszej i bardziej pełnej miłości. Tantra, tao, quodushka – każda z tych tradycji oferuje unikalną perspektywę na drodze ku rozkoszy, łączącą ciało, umysł i duszę. Przywracając duchowość do intymności, odkrywamy bogactwo doznań, które przekraczają granice i stają się źródłem radości życia.
Chciałabym, żeby każda osoba, która przeczyta ten tekst pochyliła się nad tematem duchowości i dzięki temu osiągnęła maksimum radości z wieloaspektowej bliskości.

Wasza Magda

Magdalena Świderska

Magdalena Świderska

Seksuolożka
Seksuolożka, specjalistka Seksuologii Praktycznej. Założycielka AMORI Centrum Seksuologii Pozytywnej w Poznaniu. Prowadzi warsztaty, konsultacje seksuologiczne i sesje coachingowe. Zajmuje się nauką skutecznej komunikacji, odkrywania potrzeb i granic oraz rozwoju inteligencji seksualnej partnerek/partnerów.Pomaga stawiać czoła wszelkim wyzwaniom związanym z seksualnością człowieka. Podstawowymi wartościami, którymi kieruje się w swojej pracy są pozytywne podejście do seksualności, otwartość, zaufanie…
REKLAMA
REKLAMA

Może cię zainteresować:

REKLAMA
REKLAMA

Aktywność fizyczna w profilaktyce chorób cywilizacyjnych  

Artykuł przeczytasz w: 4 min.


Recepta na aktywność fizyczną jest pomysłem powstałym w latach 90. XX wieku, w związku z przeprowadzeniem badań dowodzących korzyści zdrowotnych płynących z podejmowania odpowiedniego wysiłku fizycznego. Wiele krajów wprowadziło ten model do podstawowej opieki zdrowotnej – Wielka Brytania, Holandia, Finlandia, Niemcy, Stany Zjednoczone, Szwecja oraz Kanada. W 2017 roku zostało opublikowane badanie wskazujące na efektywność przepisywania aktywności fizycznej pacjentom z przynajmniej jednym czynnikiem ryzyka zespołu metabolicznego. Interwencja ta poskutkowała obniżeniem BMI, skurczowego ciśnienia tętniczego krwi, obwodu talii, stężenia glukozy na czczo oraz cholesterolu, które są czynnikami ryzyka wystąpienia zespołu metabolicznego oraz wielu chorób cywilizacyjnych.

Tekst: dr n. med. Lucyna Woźnicka-Leśkiewicz | Zdjęcia: Katarzyna Loga, Adobe Stock

W Szwecji receptę na wysiłek fizyczny może wystawić każdy wykwalifikowany pracownik ochrony zdrowia, posiadający odpowiednią wiedzę i kompetencje. Recepta na aktywność fizyczną powinna zawierać dokładne zalecenia co do rodzaju, czasu i intensywności zalecanego wysiłku. Pacjent powinien dokładnie wiedzieć, co ma robić, aby interwencja przyniosła zamierzony efekt. Należy ocenić aktualny stan zdrowia pacjenta, jego dotychczasową aktywność fizyczną oraz ewentualne przeciwwskazania do podejmowania wysiłku fizycznego.

Jak dawkować aktywność fizyczną?

Przepisując receptę na aktywność fizyczną, trzeba wziąć pod uwagę wytyczne. Dla dorosłych osób wskazują one przynajmniej 150-300 minut aktywności fizycznej o umiarkowanej intensywności lub 75-150 minut wysiłku o wysokiej intensywności tygodniowo. Powinny również zostać uwzględnione ćwiczenia oporowe (kalisteniczne) 3 razy w tygodniu. Dodatkowe korzyści zdrowotne przynosi podejmowanie powyżej 300 minut aerobowej aktywności fizycznej o umiarkowanej intensywności tygodniowo. Wystawienie recepty wymaga dokładnego określenia rodzaju wysiłku, który pacjent powinien wykonywać. Konieczne jest indywidualne podejście. Należy wziąć pod uwagę preferencje pacjenta i zalecać aktywność, która będzie sprawiała mu przyjemność. Do aktywności o umiarkowanej intensywności należy między innymi szybki marsz, jazda na rowerze, trening oporowy, gra w badmintona oraz taniec. Wysiłek o wysokiej intensywności to np. aerobik, sztuki walki, szybka jazda na rowerze, bieganie, większość sportów zespołowych oraz trening siłowy obwodowy. Warto również pamiętać, że obowiązki domowe takie jak mycie podłóg, noszenie zakupów czy praca w ogrodzie to również aktywność fizyczna o umiarkowanej intensywności. 

20170903 AdobeStock 177817667

Komu zalecać aktywność fizyczną?

Zalecanie aktywności fizycznej powinno być nawykiem każdego lekarza. Szczególnie należy zwrócić uwagę na pacjentów obciążonych wysokim i bardzo wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym. Pozytywny wpływ aktywności fizycznej to między innymi: zmniejszenie spoczynkowej częstotliwości akcji serca, wydłużenie rozkurczu serca, zmniejszenie oporu naczyniowego i wzrost przepływu w tętnicach wieńcowych, obniżenie ciśnienia tętniczego krwi oraz poprawa lipidogramu. Kolejną grupą pacjentów, którzy odniosą korzyści z większej ilości ruchu, to osoby chorujące na cukrzycę typu 2. Podłożem tej choroby jest insulinooporność. Regularny wysiłek o charakterze aerobowym oraz oporowym zwiększa wrażliwość komórek na ten hormon, powodując spadek stężenia glukozy we krwi na czczo oraz hemoglobiny glikowanej.

O czym warto pamiętać?

Aktywność fizyczna powinna być uprawiana przez każdego z nas. Musi być ona dopasowana do potrzeb i możliwości pacjenta. Rolą lekarza jest zachęcanie i propagowanie aktywnego trybu życia. Co ciekawe, medycy, którzy sami prowadzą zdrowy styl życia, częściej udzielają pacjentom porad tego dotyczących. Recepty na aktywność fizyczną są dobrą formą interwencji związanej ze stylem życia i przekładają się na zwiększenie aktywności ruchowej wśród pacjentów. Powinny być one konkretne i dokładnie określać rodzaj, czas trwania i intensywność wysiłku, gdyż poprawia to przestrzeganie zaleceń przez pacjentów. W Polsce do tej pory aktywność fizyczna na receptę niestety nie funkcjonuje jeszcze jako rozwiązanie systemowe.

20230908 AdobeStock 647416736

Czy istnieją jakieś przeciwwskazania do aktywności fizycznej?

U większości pacjentów nie ma przeciwwskazań, ale warto się do niej odpowiednio przygotować, zwłaszcza, gdy ma ona być intensywna. Bez względu na to, jak jesteśmy aktywni, opieka kardiologiczna jest niezbędna. Warto od 35. roku życia robić EKG raz w roku. Po 40. roku życia warto zrobić test wysiłkowy EKG. Ocenić, czy przypadkiem nie ma zmian miażdżycowych, czy w trakcie wysiłku nie wzrasta za bardzo ciśnienie oraz tętno. Czy nie pojawia się arytmia, która może być groźna dla pacjenta. Badania powinny wykonać zwłaszcza osoby dotychczas nieaktywne, które zamierzają rozpocząć aktywność fizyczną. Należy sprawdzić, czy nie ma żadnych przeciwwskazań zdrowotnych do jej wykonywania. Co istotne pacjenci z rozpoznanymi schorzeniami sercowo-naczyniowymi powinni skonsultować rodzaj uprawianego sportu oraz jego intensywność z certyfikowanym lekarzem kardiologiem.

dr n. med. Lucyna Woźnicka-Leśkiewicz

dr n. med. Lucyna Woźnicka-Leśkiewicz

Specjalista chorób wewnętrznych oraz kardiolog. W 2013 roku otrzymała tytuł doktora nauk medycznych w dziedzinie kardiologii. Absolwentka Studium Podyplomowego „Dietetyka i Planowanie Żywienia” na Uniwersytecie Przyrodniczym w Poznaniu, posiada certyfikację Polskiego Towarzystwa Badań nad Otyłością, uprawniającą do kompleksowego leczenia pacjentów borykających się z problemem nadwagi i otyłości.
REKLAMA
REKLAMA
REKLAMA
REKLAMA